Obezite, ulusal ve küresel ölçekte büyük bir sorun olmaya devam etmektedir. Bununla birlikte, Amerika Birleşik Devletleri'nde obezite prevalansı diğer tüm ülkelerden daha yüksektir1 Obezite, tip II diyabet, kardiyovasküler hastalık, obstrüktif uyku apnesi, PCOS, kronik böbrek hastalığı, alkolik olmayan yağlı karaciğer hastalığı (NAFLD) ve daha birçok risk faktörünü beraberinde getirmektedir. Bununla birlikte, komorbid durumlar ve hatta ölüm oranı, minimum ila orta düzeyde kilo kaybıyla azaltılabilir. Daha da parlak bir not olarak, çoğu komorbid durumda, kilo kaybı arttıkça iyileşme de artar!
Şimdi birkaç yandaş hastalığa göz atalım ve az miktarda kilo kaybının bile iyileşme sağlayabileceğini gösterelim. Herkesin kilo verme yolculuğu söz konusu olduğunda, ölçek dışı zaferleri görmek ve kutlamak da aynı derecede önemlidir.
Kilo
Vermenin
Tip II Diyabet Üzerindeki Etkileri
Kilo vermek tip II diyabetin önlenmesine ve iyileştirilmesine yardımcı olabilir. İki farklı çalışmada %6,7'lik mütevazı bir kilo kaybının bile tip II diyabet insidansını %58 oranında azalttığı gösterilmiştir. Ayrıca, diyabet görülme sıklığı tüm ırklarda, cinsiyetlerde, yaşlarda ve obezite seviyelerinde azalmıştır2. Kim olursanız olun, biraz kilo vermek bile tip II diyabeti önlemenize yardımcı olabilir.
Look AHEAD çalışması 5000'den fazla tip II diyabet hastasını ele almış ve kilo vermelerinin diyabetleri üzerindeki etkilerini incelemiştir. 5 kilo kaybı olan (ancak %2'ye eşit veya daha fazla) katılımcıların bile açlık glikozu ve Hemoglobin A1c değerlerinde iyileşme görülmüştür. Ayrıca, kilo kaybı arttıkça sonuçlar da artmıştır.
Kilo
kaybıyla sağlanan bu iyileşmelerin, katılımcılar diyabetik ilaçlarını gerektiği şekilde AZALTIRKEN gerçekleştiği unutulmamalıdır2
Kilo Vermenin Kardiyovasküler Hastalık Riskleri Üzerindeki Etkileri
Look AHEAD çalışması, tip II diyabetten daha fazlası üzerinde de faydalar göstermiştir. Kardiyovasküler risk etkileri söz konusu olduğunda, trigliseritler ve sistolik kan basıncı (kan basıncı ölçümlerindeki ilk sayı) %2 - %5 kilo kaybından sonra iyileşmeye başlamıştır. HDL kolesterol ve diyastolik kan basıncı (kan basıncı ölçümündeki ikinci sayı) %5 - %10 kilo kaybıyla iyileşmeye başlamıştır. Tüm bu risk faktörleri kilo kaybı devam ettikçe iyileşme göstermeye devam etmiştir2.
Kilo Kaybının Obstrüktif Uyku Apnesi Üzerindeki Etkileri
Obstrüktif Uyku Apnesinin (OSA) iyileşmesine yardımcı olmak için kilo kaybının biraz daha önemli olması gerekir, ancak yine de başarılabilir. OSA ve kilo kaybı ile ilgili ilginç bir nokta, biraz kilo alınsa bile bazı katılımcılar için OSA'nın remisyonda kalmaya devam etmesidir2. Look AHEAD çalışması, Sleep AHEAD adlı bir alt çalışmayı da içermektedir. Bu çalışmada, diyabet desteği ve eğitimine karşı Yoğun Yaşam Tarzı Müdahalesi ile gözlemlenen uyku apnesi değişiklikleri incelenmiştir. Yoğun Yaşam Tarzı Müdahalesi (ILI), kalorisi azaltılmış bir diyet, fiziksel aktivitede artış ve davranış terapisinden oluşan en az 6 aylık yüksek yoğunluklu, kapsamlı yaşam tarzı müdahalesini içerecek şekilde tanımlanmıştır3. 1 yıl sonunda, OSA'nın gerilemesi ILI grubunda 3 kat daha yaygındı. OSA'da bir iyileşme görmek için en az 10 kg (~22lbs) kilo kaybı gerekiyordu.
Bunlar, minimum ila orta düzeyde kilo kaybıyla iyileşen komorbid durumlardan sadece birkaçıdır. Ayrıca PCOS, osteoartrit, Non-alkolik steatotik hepatit (NASH), depresyon, idrar stres inkontinansı ve daha birçok durumda iyileşme olduğunu gösteren veriler de mevcuttur! Kilo vermek için asla geç değildir ve minimum kilo kaybıyla cesaretiniz kırılmasın. O birkaç kilo bile sağlığınızı içten dışa doğru geliştiriyor.
Referanslar:
- Mechanick, Jeffrey I. "AACE/TOS/ASMBS/OMA/ASA 2019 Kılavuzları." Endocrine Practice, vol. 25, no. 12, 2019, doi:10.4158/GL-2019-0406.GL.
- Ryan, D. H., MD, FTOS, & Yockey, S. R., MD, FACOG. (2017). Kilo Kaybı ve Komorbiditede İyileşme: 5, %10, %15 ve Üzerindeki Farklılıklar. Curr Obes Rep, 6(2), 187-194. doi:10.1007/s13679-017-0262-y
- Webb, V. L., & Wadden, T. A. (2017). Obezite için Yoğun Yaşam Tarzı Müdahalesi: İlkeler, Uygulamalar ve Sonuçlar. Gastroenterology, 152(7), 1752-1764. doi:10.1053/j.gastro.2017.01.045